Voordat ik erachter kwam dat ik HSP ben, ben ik behoorlijk vastgelopen in mijn leven. Ik heb jaren last gehad van onzekerheid, me anders voelen, stemmingswisselingen, steeds oververmoeid en overprikkeld zijn, een druk en chaotisch hoofd, niet kunnen focussen, het gevoel mezelf regelmatig kwijt te zijn, teveel pleasen, over mijn grenzen gaan, emoties van anderen overnemen, vage lichamelijke klachten, niet tegen drukke mensenmassa’s kunnen, hyperventilatie en paniekaanvallen, periodes van mezelf opsluiten, depressies en burn-outs.. Ik heb verschillende reguliere hulpverleners versleten die zich geen raad wisten met me.. of ik niet met hun. Ik liep steeds vast op allerlei gebieden en dacht dat er iets mis met me was, of zelfs dat ik gek was…
Op mijn 22e ben ik in paniek naar de dokter gerend. In een korte tijd waren er veel heftige dingen gebeurd.. Ik had een auto-ongeluk gehad waarbij ik een jaar thuis kwam te zitten, een goede vriendin van me werd opgenomen na een zelfmoordpoging, ik had een miskraam van een tweeling na 4 maanden zwangerschap, het ging uit met mijn vriend en ik verbrak het contact met mijn moeder voor een lange periode.. Alles kwam tegelijk en ik stond er alleen voor.
Ik ben naar de dokter gegaan voor hulp..
De dokter verwees me gelijk door naar een psychiater. Daar zat ik 100 vragen te beantwoorden, in 45 minuten om precies te zijn. De vragen mocht ik alleen met ja en nee beantwoorden. Was je snel afgeleid op school? Tja.. soms wel en soms niet. Dat lag aan het vak, de leraar, de omstandigheden, mijn gevoel op dat moment, de gevoelens van mijn klasgenoten, de omgevingsgeluiden.. “Alleen ja of nee graag!” zei de psychiater. “Eh doe maar ja dan”. Na drie kwartier vragen stellen was de psychiater overtuigd, hij wist het zeker: ik had ADHD.
Ik moest antidepressiva gebruiken. Dit vond ik erg vreemd op dat moment. (Later kwam ik erachter dat bij ADHD de neurotransmitter systemen in de hersenen verstoord zijn waardoor je minder dopamine aanmaakt, en dat dit ook zo is bij hoogsensitieve mensen). Ik moest het boek ‘ADHD bij volwassenen’ lezen en mocht over 3 maanden terugkomen om te kijken of de medicatie dosis zo goed was. En daarmee hield het op.. Ongelooflijk dat een psychiater zo snel met een paar vragen kon vaststellen dat ik een stoornis had in mijn hersenen en dat dit de enige hulp voorhanden was…
Het enige dat ik wilde en wat mij echt geholpen zou hebben was mijn emoties verwerken.
Ik kon me helemaal niet vinden in de diagnose. Ik kon me wel vaak goed concentreren, ik was niet snel afgeleid als ik iets interessant vond, en ik voelde me nooit hyperactief of druk.. ja wel in mijn hoofd, maar niet altijd. Impulsief kon ik wel zijn. En ik maakte altijd veel mee, waardoor ik rusteloos leek.. Ook kon ik wel eens te lang doorgaan waardoor ik overprikkeld raakte en me niet meer kon concentreren..
Maar of dat nou door een stoornis kwam?
Ik probeerde de medicatie wel, omdat ik zo graag rust in mijn hoofd en in mijn leven wilde. Maar de medicatie sloeg niet aan. Ik werd er juist depressief van. Mijn wereld, die eerst zo vol was met intense indrukken, intens voelen en genieten, was ineens grijs. Ik voelde niks meer. En vond het leven zo echt niet meer leuk. Doordat ik niet meer bij mijn gevoel en emoties kon, 'vloog ik eruit’; ik dissocieerde, en was niet meer goed geaard in mijn lichaam. Hierdoor kreeg ik ‘last ’van mijn spirituele begaafdheid. Ik ging energieën zien, waar ik erg van schrok!
Weer rende ik in paniek naar de psychiater, die me direct antipsychotica voorschreef…
Toen ik thuis kwam en naar de berg pillen keek, en mij verder van mijzelf en mijn pad verwijderd voelde dan ooit, had ik een dieptepunt in mijzelf bereikt en wist ik; dit is niet de weg. Ik ben terug gefietst naar de psychiater en heb alle pillen terug op zijn bureau gelegd: ‘hier, ik doe het zelf wel’..
Ik ben mijn hart gaan volgen en gaan reizen; op zoek naar mijzelf. Eerst vond ik een groot deel van mijn kracht en (zelf)vertrouwen terug door alleen te reizen naar Thailand. Alles tijdens deze reis verliep synchroon en ik kreeg van alle kanten hulp. Ik voelde weer dat ik gedragen werd door iets groters, en leerde weer te vertrouwen op het leven en mezelf. Hierna heb ik 8 maanden in Bali gewoond, waar ik heb geholpen om 2 scholen op te zetten voor kinderen met een beperking. Het oosterse levensritme, de leefwijze, de spiritualiteit en de lessen die ik kreeg hadden me weer helemaal bij mijzelf terug gebracht. Toen ik terugkwam wilde ik de hulpverlening hier in het westen positief gaan veranderen met mijn inzichten uit het oosten! Ik ging bij de GGZ werken, op een woongroep voor jong volwassenen met een Autisme spectrum stoornis. Deze doelgroep lag mij helemaal. Ik had een goede klik met deze mensen. Helaas kon ik mezelf niet vinden in de visie en werkwijze van de instelling. Een van de dingen die er gezegd werd was: “autisten kunnen niks met emoties, dus je mag niet over gevoel praten met ze”. Ik ervaarde iets anders en stond daar niet achter. Het team vond mij te warm en betrokken. Wat een dilemma. Ik kon niet tegen mijn gevoel in werken, maar tegen de visie in werkte ook niet. Ik ben te lang hiermee doorgegaan en trok het me zo erg aan dat ik het, in combinatie met mijn nog niet erkende hoogsensitiviteit, mee naar huis nam. Uiteindelijk ben ik 2 jaar met een enorme burn-out thuis komen te zitten. Ik was uitgeput en kon niks meer.
Achteraf was het een cadeautje.. Dit was precies wat ik nodig had om een hele andere koers in te slaan en te gaan doen wat echt bij mij past.
In die periode (2008) ben ik voor het eerst bij een goede psycholoog geweest. Hier heb ik mijn rugzak echt uitgepakt en mijn emoties van de gebeurtenissen kunnen doorvoelen en verwerken. Zij maakte mij daarnaast bewust van hoogsensitiviteit. Ze herkende mij er helemaal in en raadde mij aan een boek te lezen: Leven met hoogsensitiviteit – van opgave naar gave, van Susan Marletta- Hart. Ik moest van haar onderstrepen wat ik herkende. Ik ben op een gegeven moment maar opgehouden.. ik kon het hele boek wel onderstrepen! Er ging vanaf dat moment een wereld voor mij open. Wat een verademing om eindelijk te begrijpen waar mijn anders-zijn vandaan kwam. Mijn overgevoeligheid, stemmingswisselingen, mijn valkuilen, alles viel op zijn plek, mijn hele leven.
Ik ben niet gek, ik ben hoogsensitief!
Het stond gewoon als karaktereigenschap in een boek omschreven. De psycholoog mocht niet in mijn dossier zetten dat ik hoogsensitief ben, ’want het is geen officiële erkende stoornis’, en kon mij dus ook niet verder helpen. Maar ik ben haar nog steeds zo dankbaar. Deze psycholoog heeft mij bij mijzelf gebracht en op mijn juiste pad gezet. Ik ben me gaan verdiepen in mijn HSP gaven en valkuilen en heb hier met behulp van verschillende boeken, cursussen en alternatieve therapeuten mee leren omgaan. Ook had ik tijdens de burn-out een loopbaancoach gekregen vanuit mijn werk. Zij heeft mij begeleid naar het inzicht dat werken in de zorg wél helemaal mijn ding is, maar dan op mijn manier: nl holistisch. En dat ik mijn hoogsensitieve kwaliteiten juist wel mag meenemen in mijn werk. Het zijn mijn grootste talenten! (Mits ik ook met de valkuilen leer om te gaan). Hier kreeg ik de missie om andere hulp te gaan bieden voor HSP-ers die, net als ik, niet goed passen in het reguliere systeem en onterechte diagnoses krijgen, of hier niet goed mee geholpen waren. Hulp die reguliere en alternatieve therapie met elkaar verbind!
Toen besloot ik de integrale HBO opleiding te doen tot transformatie coach en energetisch therapeut. Tijdens deze opleiding leerde ik dat ik, naast HSP (en een beetje HSS-high sensation seeker), ook een nieuwetijdskind ben. En wat daar de extra kenmerken van zijn.. Ik herkende mezelf er helemaal in, en toen viel echt alles op zijn plek. Eindelijk kon ik mezelf zien en begrijpen zoals ik ben. Een overprikkeld nieuwetijdskind heeft dus precies dezelfde kenmerken als een ADHD-er! Ik heb hier mijn scriptie-onderzoek over gedaan; Het bestaansrecht van kinderen van nu. Over-diagnostisering en alternatieven voor medicatie.
Ik heb met mijn ‘andere’ eigenschappen leren omgaan, zodat ik eindelijk weer kon functioneren in de maatschappij. Sterker nog: Ik heb mijn hoogsensitieve en intuïtieve vermogens kunnen ontwikkelen tot mijn kracht en er mijn werk van gemaakt. En het is nu mijn missie en passie om anderen hiermee te begeleiden.
Ik ben blij dat ik de medicatie niet heb geslikt en een andere weg heb gevonden.. Deze weg leidde naar mijzelf. En ik wil andere mensen helpen om hetzelfde te bereiken. Maar dan zonder lange omweg.
Deze mooie en waardevolle levenslessen neem ik mee in mijn praktijk om zoveel mogelijk hooggevoelige- en nieuwetijdskinderen en volwassenen het cadeau te geven om te worden gezien- en te kunnen zijn wie zij werkelijk zijn.
Liefs Anne
